Afscheid Kumi

Lieve allemaal,

Afgelopen weken heb ik nog veel in het ziekenhuis gewerkt, naast het weekend naar Sipi Falls hebben we twee weekenden gewerkt om wat eerder weg te kunnen voor onze reis naar het westen van Uganda!:)
In het ziekenhuis is het eigenlijk met de dag leuker geworden, op een gegeven moment mochten we zelf een afdeling runnen met natuurlijk achteraf wel een check door Owen, de lokale dokter. Maar het voelde toch wel echt alsof we al bijna dokter waren en dat we toch nog wel een beetje wat geleerd hadden de afgelopen 5jaar! Echt een hele diversiteit van ziektebeelden lagen op de afdeling, want ze hebben geen aparte afdelingen voor de verschillende specialiteiten. Erg leuk om dus van alles wat te hebben op de afdeling en je daar in te kunnen verdiepen. Verder zijn we ook nog een paar keer met de nutrition outreaches mee geweest om te kijken welke kinderen ondervoed waren. Voor de ondervoede kinderen hebben ze dan plumpy nut wat ze uitdelen om de kinderen aan te laten sterken. Daarnaast was de HIV kliniek mij nog een keer vergeten richting de leukste outreach van de maand, Tiisai eiland, zat ik daar netjes te wachten met mijn laarzen aan..:P Dan mag je met een houten boot (die natuurlijk lekt) een meer oversteken naar het eiland voor HIV screening. Maar omdat ze het zo sneu voor mij vonden hebben ze afgelopen week nog een keer de outreach naar Tiisai georganiseerd speciaal voor mij. Hoe lief is dat! Ondanks dat we laarzen hadden geleend van Grace en Ann heeft één van de jongens die ons vervoerde over het meer ons toch nog in de boot moeten tillen zodat we niet nat werden! Haha! Wat dat betreft is het transport in Uganda wel echt hilarisch, want naast mensen, motoren, kippen, gaan er ook gewoon koeien mee in de boot:P
Naast het ziekenhuiswerk zijn we ook nog een dagje met Edwin en zijn vriendin mee geweest naar de markt en daarna een school voor verloskundigen bezocht, waar alle meiden van Kumi Hospital ook op zaten. Erg leuk om te zien en de uitleg die ze erbij gaven. Daarnaast zijn we ook heerlijk wezen zwemmen in Mbale, echt lekker met weken in het warme weer te hebben geleefd, daar heb ik echt van genoten! Net als de plek waar we gelunched hebben, Endiroo Coffee, hier kun je namelijk een cheese (jaaa kaaas) burger halen én BROWNIES, heerlijk!!:D
Sipi Falls was echt mega mooi, het uitzicht vanuit onze cabin was echt fenomenaal. Je keek een vallei over en aan de overkant zag je twee watervallen, erg mooi! We hebben met onze tour guide Joseph een coffee tour gedaan en hij heeft helemaal uitgelegd hoe koffie wordt gemaakt en we hebben natuurlijk aan het eind onze eigen koffie mogen proeven. Nog nooit een kopje koffie zo gewaardeerd, haha, wat een werk is het eigenlijk! De dag erna hebben we de tour naar alle watervallen gedaan en bij de laatste waterval zijn Laurien en ik abseilend naast de waterval naar beneden gegaan! Wat een fantastisch uitzicht, ben echt ontzettend blij dat ik het eerste stapje heb durven nemen, want daar kneep ik hem toch wel even! Verder hebben we dit weekend het record aantal mensen in een Matatu verbroken. Het busje heeft een vergunning voor 14 passagiers, maar er zaten er deze keer maar liefst 24 in!:P hahaha wat een rit was dat!
Verder zijn alle Ugandese kleren dan echt klaar, Frieda heeft hard haar best gedaan!:) Echt super leuk geworden allemaal. Deze hebben we dan ook gedragen gister op ons afscheid in het ziekenhuis. We kregen van alle kanten complimenten over onze outfit, ze vonden het allemaal fantastisch! Toen iemand nog een afscheidsspeech hield namens het ziekenhuis zei hij dat hij als hij 20jaar jonger zou zijn toch wel één van ons zou meenemen! Subtiliteit is een begrip wat ze hier niet kennen, hahaha! Het afscheid nemen viel me alleen wel wat zwaarder dan verwacht. Met name het waarschijnlijk vaarwel tegen Grace en Ann (de gastvrouwen) vielen me zwaar, je hebt 8weken intensief met ze opgetrokken en om allerlei verschillen gelachen en dan laat je ze nu achter zonder enig mogelijk contact.. Een heel raar idee. Tevens had ik het moeilijk met het afscheid richting Hanneke, Ouke en hun 1,5jarige dochter Anne. Zij aten regelmatig in het guesthouse en Anne begon ons echt te herkennen en te lachen als ze ons zag. Maar gelukkig komen zij in december een maandje naar Nederland en dan gaan we sowieso nog een keer afspreken, dus daar kijk ik nu al naar uit.
Maar om het een beetje positief af te sluiten… Onze reis gaat beginnen!! Echt mega veel zin in! Nog 2,5week en dan ben ik alweer op Nederlandse bodem, dus ik zie jullie allemaal snel weer!

Heel veel liefs,
Floor